Tijd van komen en gaan

Delaatste weken hebbenons veel spanning enavontuur gebracht.Nog meervermaak, stress, humor en verbazingwekkend momenten. We hebbenleeuwen zien paren en dood gaan in Khalaghadi National Park, watervallen in Augrabies bevochten,een verdwaalde walvis in Hermanus gespot, 200 dolfijnen jacht zien maken op sardientjes, de Stormers (rugby) zien stormen in Cape Town, Ajax Cape Town de Orlando Pirates het kampioenschap van Zuid Afrika door de neus zien boren in een hectische wedstrijd,gebraaid en bier gedronkenin een van de grootstetownshipsGugulehtu. Tsja daar waren we allemaalbij!

En zo zijn ermeer dingen waar we de laatste tijdgeen tijd voor hadden om een verhaal over te typen!

Het eerste afscheid is al genomen, onze trouwe vierwielen Henny is verkocht, hoewel hij zijn best heeft gedaan om dit uit te stellen. We genieten nu van onze laatste dagen en maken ons op voor een mooi slot verhaal.

Tot wederhoor. Leo

Een donkere dag in de zon

De reis van 600 km naar Augrabies ging voortvarend. We hebben net bijgetankt, gegeten en gedronken en zijnweer vol goede moed op weg. Totdat we eenbakkie op z'n kant in de berm zien liggen met een groepje mensen ervoor. Nu hebben we beide veel gezien tijdens onze reis maar samen op 1 plek kon maar 1 ding betekenen; dit ongeluk is net gebeurd!

We stoppen en stappen een soort oorlogsscene in. Twee vrouwen en een klein meisje van ongeveer 5 jaar, onder het stof maar op het eerste gezicht ongedeerd, zitten vlak naast de weg. Ze staren stoicijns voor zich uit.Een andere vrouw met een dik oog en haar schouder op een rare positie loopt mank tussen alle rondgeslingerde bezittingen door. Ze probeert spulletjes bij elkaar te rapen. Iets verder in de berm staat een moeder met haar 3-jarig zoontje. Het jongetje heeft een fikse jaap in zijn hoofd en het bloed loopt over zijngezicht op zijn truitje. Dat is inmiddels bijna doorweekt. De moeder, ondanks haar donkere huidskleur, is lijkbleek en ook bij haar loopt een stroom bloed over haar gezicht. Het ergste eraan toe is een oudere vrouw. Zij ligt vlakbij deauto op de grond en kan zich niet meer bewegen. Ze kermt luid: 'Heer, help mij, laat me niet alleen!Toe nou Heer, ik heb zo'npijn.' De bestuurder is ongedeerd en loopt tussen dit alles aangeslagen rond, druk bellend met politie, ambulance, vrienden en familie. Hij spreekt Afrikaans wat lijkt op Nederlands en legt ons uit dat hij met zijn kleine pick-up (bakkie) van de weg is geschoten en over de kop gevlogen. Hij zat met zijn vrouw voorin, in het bakkie zaten de vier lifters met twee kinderen.

Daar staan we dan; totaal in een andere werelddan een paar seconden geleden, in eerste instantie niet wetend wat te doen. Leo pakt snel het water en frisdrank uit de auto en vraagt de vrouw met de schouder te gaan zitten. Hij geeft iedereen te drinken en raapt de spulletjes bijeen. Ik veeg wat bloed van het hoofd van het jongetje enleg eennatte doek op het hoofd van de oude vrouw maar die is nauwelijks aanspreekbaar. Als de moeder begint over te geven, zakt ze huilend ineen op de grond. Haar zoontje beweegt nauwelijks dus wordt naast zijn zusje gezet. Leo geeft de kinderen wat frisdrank en het meisje kruipt naar hem toe. Leo pakt haar op zijn schoot, ze schuilt dicht tegen hem aan en huilt zachtjes. Ik houd het jongetje uit de zon (het is over de 30 graden buiten). Zo wachten we op de ambulance. Het duurt ongeveer 20 minuten wat lijkt op een eeuwigheid. De ambulancebestuurder is alleen en ze doet zo snel mogelijk wat ze kan. Ze schrikt van de situatie en tilt samen met de politie de oude vrouw in de ambulance. Wij wachten met de twee kinderen op onze armen totdat zij aan de beurt zijn. Het bloed van het jongetje dringt door tot in mijnbh.Iedereen heeft hulp nodig. De ambulancevrouw blijft rustig en geeftallevijf vrouweneen plek inde ambulance.De kinderen gaan als laatste in de ambulance enals Leohet meisje over geeft aan de ambulancevrouw heft zehaar handje omhoog als eenteken van dankbaarheid.

Verdwaasd lopen wijterug naar de auto. De politieinspecteur bedankt ons uitgebreid en wenst ons nog een veilige reis. Wij weten even niet wat we moeten antwoorden.

Het einde is in zicht

Het is ongelofelijk maar we zijn de laatste maand ingegaan. Na de avonturen in de wildparken stond Johannesburg op het programma. De hele reis lang zijn we door bijna alles en iedereen bang gemaakt voor Johannesburg. We zouden overvallen, verkracht, vermoord worden en natuurlijk onze auto gekaapt en dit alles in een willekeurige volgorde. Wij zijn een week in de hoofdstad van Zuid Afrika geweest en we hebben een toptijd gehad! We zijn naar een rugbywedstrijd geweest, hebben bekenden opgezocht en drankjes gedronken in de hippe uitgaansbuurt en natuurlijk geschiedenis opgesnoven in het Apartheidmuseum. Het blijft natuurlijk een stad maar zeker een stad die wij de moeite waard vonden.

De tijd gaat zo snel dat we al toe waren aan ons laatste land in de rij: Lesotho. Ik had Leo overtuigd om op een tocht per paard door de bergen te gaan. Mijn eerste plan van drie dagen werd wel ingekort tot zes uur maar we gingen! Het was een prachtige omgeving van mega bergen, diepe afgronden, oude bushmanpaintings en verfrissende watervallen. En na vijf uur was ik echt blij dat we niet drie dagen gingen, alles deed zeer!

Weer terug in Zuid Afrika bleven we sportief. Een wandeling door de Drakensbergen, een groot natuurpark aan de grens van Lesotho met de prachtigste bergen die ik ooit gezien heb. De moeheid in de benen van het paardrijden was te merken want ik viel natuurlijk keihard op mijn knieen tijdens de wandeling. Dat maakte de tocht ipv vier uur bijna de hele dag :).

Om heel eerlijk te zijn, waren we beide weer toe aan de zee dus op naar de Wildcoast. Het is een prachtige kustlijn in een van de minst ontwikkelde provincies van Zuid Afrika. We hebben snel weer het surfen opgepakt en de wildcoast afgesloten met een super full moon party.

check de plek van onze tent:

Nu zijn we in Grahamstown, de stad waar ik gestudeerd heb en Leo mij twee jaar geleden heeft opgehaald. Het is erg leuk om terug te zijn, het is alsof we nooit zijn weggeweest. Het enige nadeel is dat het hier paasvakantie is dus veel van de oude bekenden niet in de stad zijn. Morgen gaan we Jeffreys bay, het surfmekka van Zuid Afrika om onze skills te showen en dan op naar de semi-woestijn. We gaan nog naar het laatste wildpark om hopelijk mijn Big 5 ook compleet te maken :).

Tot over vier weekjes!

Liefs Kim en Leo

Ps. Er zijn hier op 22 april nationale verkiezingen. De strijd is al een tijdje hevig los gebarsten, dus ik hoop nog een mooie blog te maken na deze dag.

The Big 5

Etosha, Chobe en de Okavango Delta hadden me al een prachtige indruk gegeven van het imposante wild in Afrika. Toch had ik mijn lijstje van de Big 5 (Leeuw, Luipaard, Buffel, Olifant en Neushoorn) nog niet compleet. De neushoorn en luipaard ontbraken nog. In het Kruger National Park wilde ik dit lijstje graag voltooien. 4 dagen in Kruger gewapend met telelens en verrekijker was ik klaar om alles af te vinken. Elke ochtend stond ik om half zes 's ochtends klaar naast de tent om Kim weer te overtuigen om op dit tijdstip mee te gaan. Op de derde dag werd ik pas beloond. De dag begon al goed toen ik oog in oog stond met een vrouwtjes leeuw, die me nog flink liet schrikken met een schijnaanval. 's Avonds tijdens de geboekte sunsetdrive was het helemaal raak. 2 oudere mannetjes leeuwen besloten deftig voor mijn camera te poseren toen we de neushoorn spotten. De eerste ontmoeting was er meteen een van 3 meter afstand. De laatste dag werden we nogmaals getrakteerd op twee leeuwen, paraderend op de weg.

Toch bleef dat ene dier aan me knagen, de luipaard. We probeerden ons geluk in het Mapungubwe park, helemaal bovenin Zuid Afrika tegen de grens van Botswana en Zimbabwe. Daar hadden we in onze uitkijkhut al snel een ontmoeting met een groene boomslang die nieuwsgierig naar ons bankje gleed (Gelukkig had ik hem al snel in de gaten, die beesten zijn dodelijk giftig!). Ik zit hier wel een luipaard op de hielen als ik een oude kill in de boom zie hangen.

Toch hier geen succes en hij blijft verborgen. We hadden al vaker de tip gekregen om naar het Pilanusberg National Park te gaan, 100 km van Johannesburg. Mijn obessie had inmiddels zware vormen aangenomen dus we gingen ook naar dit park (gelukkig hebben een kaart gekocht zodat we gratis in alle parken kunnen). Het is een prachtig gebied ontstaan door een vulkaan uitbarsting. We worden hier verwend door de omgeving en de beesten die we zien. Prachtige ontmoetingen met neushoorns, olifanten en gnoe's, allemaal met kleintjes. Toch blijf ik met mijn gedachten bij de luipaard wat bijna een mission impossible lijkt. Op de laatste dag onderweg uit het park zien we nog een vrouwtjes leeuw en een jakhals. Ik had een afspraak met een paar cheeta's op een berg maar die kwamen helaas niet opdagen. Bijna bij het hek naderen we een smalle doortocht die onder water staat. Kim stopt de auto abrupt en zegt een gesis te horen uit de bosjes achter ons. Ik tuur voor me uit terwijl Kim achterstevoren in de stoel probeert te ondekken welk dier dat geluid maakt. Dan staat hij daar, recht voor me; de fucking leopard! 1 blik, hij springt de weg over en verdwijnt in de bosjes. Ik ben verbijsterd en probeer het Kim stotterend uit te leggen. Zij heeft alles gemist door haar nieuwsgierigheid achter ons. We rijden dichter naar de bosjes en horen de luipaard nog. Het is een schitterend geluid, een soort geknor of gegrom dat lijkt op een ouwe zaag. Mijn Big 5 is compleet, ik voel me de king of de jungle!

Hennie is weer thuis

Hennie (onze trouwe Volkswagen Jetta) is weer terug in Zuid Afrika. Onze rondtrip is alweer rond al voelt dat helemaal niet zo. We hebben nog twee maanden voor Zuid Afrika, Swaziland, Lesotho en even terug naar Botswana.

De trip begon met Kruger National Park, waar we in vier dagen ongelofelijke dingen hebben gezien en waar voor de tweede keer onze uitlaat er onder uit viel. Toch niet echt een pretje op zo'n zandweg met Leoin de modder onder deauto om met oudeijzerdraadjes het weer vast te leggen en ik(met de gierenin de boom) op de uitkijkvoor leeuwen, luipaarden en ander gespuis.Het is allemaal goed gekomen, de uitlaat zit nu echt goed vast.

Daarna naar de meeste noordelijke provincie Limpopo aan de grens met Botswana en Zimbabwe. Daar naar Mapungubwe, waar de eerste Afrikaanse stad is ontdekt in 1290, ver voor de Nederlanders in de kaap kwamen. (Alice, dit moet bekend klinken; History op Rhodes)

Nu zijn we in Pretoria en we hebben nog zoveel voor de boeg. We proberen jullie op de hoogte te houden.

ps. de foto's van Mozambique staan nu ook op de site!!

Bende van Ellende in Mozambique

De voortekenen waren niet gunstig. Mozambique met een geschiedenis van jarenlange burgeroorlog wat nu nog steeds te merken zou zijn aan slechte wegen, onvriendelijke mensen (geen woord Engels, alleen Portugees), corrupte politie en als kers op de slagroom hevige regenbuien van jan tot maart waarbij delen van het land compleet onder water staan. Klinkt niet veel belovend voor een relaxed reisavontuur. We hebben ook spijt van onze keuze gehad...

De uitlaat viel 2 meter voor de grensovergang van de auto. Met het geluid van een opstijgend vliegtuig + schrapen over de grond reden we Mozambique binnen.Na een korte operatie met ijzerdraad en later wat laswerk waren we weer op weg. 1e nacht in Tete, heerlijk bloedje heet ong 40 graden. Daarna 6 uurtjes rijden naar Chimoio, 2 dagen gerelaxt in rustig stadje met 35 graden. Nog eens zes uur naar Vilankulo en daar begon dehel van Mozambique. Hagelwitte stranden, helderblauw water en vriendelijke Engelssprekende inwoners. Een boottrip naarhet tropische eiland Bazaruto was schitterend en het snorkelen bij het 2 mile reef nog beter. Grote blauwe zeesterren, glibberige alen, allerlei soorten kleuren, maten en vormen vissen. Leo vat ze samen als 'My Little Pony visjes' en ik kan het alleen maar beamen.

Na een dagje herstellen van alle indrukken onderweg naar Tofo. Wandelen over nog mooiere stranden, verse vis bij de kleurrijke en nog vriendelijke marktvrouweneten, surfen en nogmaals snorkelen maar nu met inmens grote walvishaaien.

We hebben inderdaad spijt van Mozambique, spijt dat we niet veeeeeel langer kunnen blijven!

Toch niet Tanzania

Tanzania zag er zo mooi uit vanuit Karonga, Malawi. De prachtige bergen aan de andere kant van het meer leken ons bijna te roepen. Toch zijn we niet gegaan. Soms maak je plannen om ze later te veranderen, zo ook dit plan.

We besloten om naar de twee eilanden in Lake Malawi te gaan, zodat we ook meer tijd en geld hadden voor onze reis terug richting Zuid Afrika. Voor de eilanden moesten wemet de stoomboot 4 uurvaren naar het eerste eiland. Niet veel bijzonders want we zaten eerste klas (lekker rustig) en het was pikkedonker. Om 2 uur 's nachtsblies de scheepshoorn ons wakker en waren we op Chizimulu, het kleinste eiland met ongeveer 2000 inwoners. Toen begoneen ware veldslag om de boot uit te komen. Emmers volgedroogde vis, oud fruit en tassen vol kleding werden in een klein bootje geduwd samen met de eigenaren van al deze goederen, en dat waren er een stuk minder dan je zou denken. Voor ons viel een Amerikaanse jongen flauw van al die geuren, indrukken, warmte en het feit dat hij waarschijnlijk malari had. Samen met een Bask (absoluut geen Spanjaard heeft hij ons op het hart gedrukt) en een Duitster heeft Leo de jongen in een kleiner bootje getild en werden we naarde backpackers gebracht. Dat bleek de volgende ochtend een waar paradijsje. Op een rots was een bar gebouwd met overal plekjes om te zitten en een klein zwembadje met glijbaan.

Het was heerlijk bijkomen, wandelen, snorkelen, spelletjes spelen en films kijken met de andere drie gasten. Na drie dagen zijn we met een roeiboot naar het andere eiland gegaan. De Amerikaan voelde zich inmiddels wat beter en de anti-malaritabletten hielpen goed. Likoma eilandwas wat groter met een heus dorpje en markt. Verder was er een grote, prachtige oude kathedraal. De verse vis, het koude bier en een goed gemixt gezelschap maakten deze eilandbezoeken echt tot een een supertijd. Helaas moesten we weer terug naar het vasteland. Voor de ervaring besloten we de terugweg de goedkoopste klasse terug te nemen. Dat was zeker een ervaring. Emmers/dozen/tassen/doeken vol metvis, fruit en kleding stonden overal en waar nog plek was op de grond, werd een doekje uitgegooid zodat de vloer langzaam een deken van slapende mensen werd. Voor de complete ervaring begon het ook te onweren en al de mensen van buitenprobeerdentoch nog een plekje binnen vinden.We zullen snel proberen wat foto's op de site te zetten.

Zodra op het vasteland moesten we langzaam richting de grens van Mozambique omdat ons visum bijna afliep. 30 dagen in Malawi was voor ons eigenlijk nog niet genoeg, we konden nog wel een maand blijven. Maar er is meer om teontdekken, op naar het volgende avontuur: Mozambique......

Liefs Leo en Kim

Malawi

Malawi is meer dan wat mensen vertelden en veel meer dan wij dachten. We zijn nu ongeveer twee weken in dit kleine, langgestrekte land en we genieten nog steeds elke minuut. De mensen zijn vriendelijker, het leven goedkoper en het landschap is prachtig. We hebben gesnorkeld, geroeid en gezwommen inLake Malawi (het derde grootste meer in Afrika), een speeltuin gebouwd bijeen ziekenhuis (lees hieronder)en we gaan morgen wandelen in de bergen, het kan niet op!

We zijn op weg naar het noorden om door te reizen naar Tanzania. Helaas kunnen we de auto niet meenemen omdat we geen 'carnet de passage'hebben,een formulier datwe in Zuid Afrika hadden moeten aanvragen. Natuurlijk kan alles als je maar wil maar we vonden het ook wel een avontuur om de auto hier te laten staan en de trein te pakken naar de hoofdstad Dar es Salaam. Vanuit daar willen we het tropische eiland Zanzibar bezoeken en dan weer terug naar Malawi om met de auto langzaam aan de weg terug te beginnen. We zijn nu bijna op de helft van onze reis en de weg terug komt al angstig dichtbij. Voorlopig houden wij het nog wel uit!

Liefs Kim en Leo

p.s. we zullen proberen vanavond wat foto's op de site te zetten