Project: Playground Nkhata Bay Hospital

Omschrijving: Ziekenhuizen in Malawi zijn gratis maar er wordt wel verwacht dat de familie van de zieke voor het eten en het gezelschap zorgt. Daarom hangen er veel kinderen rond het ziekenhuis die wachten op vader, moeder, oom of tante. Voor de afleiding bouwt Butterfly (een stichting in Nkhata Bay) een speeltuin.

Kosten: 350 euro

Dagen: 5

Vrijwilligers: Al (Fotograaf uit Engeland en al zeven maanden blijven hangen in Nkhata Bay)

Maria (Finse biologielerares, 1 dag meegewerkt; Ziek, Zwak en Misselijk)

John (Timmerman uit Malawi en werkzaam bij de stichting)

Kim (Hollands en uitstekend in spijkers met koppen slaan)

Leo (Fries, zoon van een timmerman)

Luca (Barman bij Butterfly, helaas vroegtijdig afgehaakt omdat hij teveel dronk)

Lokatie: Nkhata Bay Hospital, tussen de Aids Kliniek en TBC kamer.

Onderuitgezakt aan de bar zaten we toen de eigenaresse van ons hostel vroeg wat de plannen morgen waren. Daar denken we niet teveel over na, dus het verzoek om te helpen bij het bouwen van een speeltuin vonden we een leuke uitdaging. Daar stonden we dan, op de eerste dag in de bloedhitte van de middag gaten te scheppen en planken te zagen. Het is leuk werk en we maken een hoop lol. Totdat over het pad drie mannen lopen met een doodskist, de maat voor een klein kind. We worden even in de realiteit gezet. Tijdens dezevijf dagen hebben we enorm veel geleerd en gezien. Het ziekenhuis was als een klein dorp waar leed en vreugde dicht bij elkaar ligt. John leerde ons de taal en was onze gids in Malawiaanse tradities.

Toen de laatste hand aan glijbaan werd gelegd, werd dit het domein van de kinderen. Ongeveer 70 kids renden, sprongen en vielen over elkaar heen van vreugde. Wij hebben er uren naar gekeken, het was fantastisch!

Super Sunday in Nkhata Bay

25 januari 2009, 8:30 in Nkhata Bay. De zon is al een tijdje op en ik rits onze tent open. De zon straalt en Lake Malawi kleurt helder blauw. De laatste vissers op het meer keren terug van hun nachtelijke tocht in verschillende mokoro's en bootjes. Ik loop naar mijn hangmat, lees een boek en geniet van het uitzicht. Na een stevig ontbijtje besluit ik om een stuk te snorkelen. Prachtige blauwe, gele en zebra vissen zwemmen om me heen.

Rond half 2 's middags lopen we richting het stadje. Vanaf de heuvel zien we het voetbalveld en de enorme drukte van mensen. Je hoort het geroezemoes, dat wordt ondersteund door tromgeroffel. De halve finale's van de districtkampioenschap worden vandaag gespeeld. De winnaar krijgt 50.000 kwacha (2500 euro) en plaatst zich voor de landelijke finale. Het is een knock-out en kent vrije opgave. Er heerst een gezellige spanning rondom het veld, de hele stad is uitgelopen, rond de 2000 mensen schat ik. Toeschouwers zingen en leven passievol met de wedstrijd mee. De teams die vandaag spelen dragen goedkope replica shirts van onder andere Liverpool, AC Milaan en Celtic en één team is vernoemd naar het lokale biermerk Chibuku. Het veld loopt omhoog, is schots en scheef met veel kuilen en weinig gras. De 1e wedstrijd kent weinig spanning, simpele 4-1 overwinning voor de ACMilaan boys. De beste speler, linksbuiten speelt als een van de weinige op blote voeten. De spelers zijn echte atleten met weinig spelinzicht, kick en rush en vaak buitenspel. De enige die dat goed begrijpen is het arbitrage trio die dan ook veelvoudig fluit. Het respect voor deze leidsmannen is overigens groot en ze leiden de pot uitstekend.

De tweede wedstrijd is van een hoger niveau. Ik support de Celtic boys en leef mee. Het is een spannende pot met weinig ruimte en zeker op dit veld komt het moeilijk tot goede kansen. 0-0 na 90 minuten en tijdens de extra tijd zijn er kansen. Dan valt de eerste goal, de Celtic boys scoren. Het veld wordt bestormd en het is een schitterend gezicht. Het is zo weer leeg, wordt 1-1 en na strafschoppen wint mijn team. Wat een entertainment!

Er wordt gezongen en gedanst en wij lopen weer de heuvel op. Craig, een Zuid Afrikaan uit ons hostel maakt een heerlijk maal en ik ben nog steeds onder de indruk van alles. We drinken een paar koude biertjes en de zon is inmiddels onder. Het is pikkedonker en de vissers varen weer uit. De lichtjes van de boten vormen een prachtig schouwspel aan de horizon.Na een goede vangst hoor je soms gejuich en zingen. Misschien vanavond niet; hebben ze vandaag hun stem langs het veld verloren. Ik ga slapen, morgen weer aan de slag bij het ziekenhuis. Super Sunday is voor mijn voorbij, voor de vissers zit slechts de helft erop.

Actions speak louder than words

Ofin dit geval the pictures speak louder than words.

We hebben inmiddels al zoveel meer gezien en gedaan dat het teveel is om allemaal op te schrijven.

We begonnen in Botswana in de Okavango Delta waar we een dag lang door heen zijn getrokken met een mokoro (traditionele kano). Daarna naar de Makgadikgadi zoutvlaktes waar we honderden vogels waaronder een hele hoop flamingo's zagen uitrusten. Toen naar Chobe National Park waar we super relaxed en sjiek kerst hebben gevierd bij een dure lodge (gelukkig voor ons hadden ze goedkope camping maar we voelden ons speciaal). Daarna oud en nieuw in Zambia bij de Victoria Falls. Super feest gehad metdrie Limburgsemeisje, een Walesman en Zuid Afrikaan en nog meer schuurende Zambianen, zonder vuurwerk. Super leuke ervaring!

Daarna terug naar Botswana waar mijn ouders vanuit Kaapstad kwamen (wat wij in twee maanden hebben gedaan, doen zij in twee weken). Echt heel leuk om mijn ouders weer te zien en nog meer interessante dingen gedaan, zoals naar de Victoria Falls in Zimbabwe. Toch wel heel boeiend om naar dit land te gaan in deze tijd. Natuurlijk heb je geen idee van de echte situatie in het land als je er maar 1 dag bent, maar het voelde wel al heel anders dan Botswana.

Op dit moment zitten we in Lusaka, de hoofdstad van Zambia. We hebben besloten om niet meer naar Zimbabwe te gaan om verschillende redenen die jullie ook wel kunnen bedenken. Hierna rijden we door naar Malawi waar we heel veel zin in hebben. We horen zoveel leuke verhalen en Leo heeft alweer een nieuwe voetbalafspraak gemaakt. Dat belooft wat!

Met de auto gaat ook alles prima, mijn vader heeft alles gecheckt en zolang we de olie in de gaten houden, rijden we er wel mee naar Kaapstad. Ook hebben we het plan in ons hoofd om misschien door te rijden naar Tanzania, maar we zien wel.

Check de foto's en jullie hebben een idee van wat voor moois we allemaal zien!

Liefs Kim en Leo

Borderpost Botswana-Zambia

Sommige momenten vraag je je af of je nou geholpen of belazerd bent. Ik ben er nog steeds niet uit. Oordeel zelf.

Op het eerste gezicht leek het een eenvoudig tochtje over de Zambezi rivier te worden. Uit de verte zien we de pont al. Het is er rustig en de rivier is niet breed. Langzaam naderen we het pontje en dan uit het niets ontstaat er een Braveheart-achtige scene. Een stuk of twintig mannen rennen de heuvel af met een wit papiertje in de hand. Overdonderd kijken Kim en ik elkaar aan. De mannen blijken ons allemaal te willen helpen met de overgang en vooral het papierwerk in Zambia. Bijna iedereen blijkt mr Innocent te heten, een soort familie ofzo. Twee mannen eisen onze overgang op. Dan vormt het eerste opstakel, de auto op de pont krijgen. De laadklep blijkt namelijk een beetje stuk en komt niet helemaal op de grond. De schipper roept een paar keer luid en duidelijk 'It's your own risk!' en Kim beukt onze auto de pont op. De bumper veert gelukkig inmiddels een beetje mee. De overtocht is kort en het afrijden gaat soepel.

Dan komen de problemen. Een visa blijkt 50 Amerikaanse dollar en omdat wij nog terug gaan naar Botswana voor de ouders van Kim moeten we een dubbel entry hebben. 80 Amerikaanse dollar per persoon dus. Daarbij komen nog de kosten van de pont, de verplichte autoverzekering, de uitlaatgassenbelasting en een exit permit. Nu komt het echte stress moment en snappen we waarom al die mannen ons wilden helpen. Bijna alles moet met dollars betaald worden en laten we die nou net niet bij hebben. We zijn de rivier al over dus kunnen ook niet terug om dollars te halen. Het enige wisselkantoor bij de grens heeft heel toevallig ook geen dollars meer. Onze begeleider (ook hij is in een strak wit pak, het schijnt hier een trend te zijn) zegt dat hij alles wel regelt en we kunnen hem terug betalen in Livingstone (onze eindbestemming die dag, ongeveer 80 km rijden). Na spoedberaad besluiten we mr Innocent te vertrouwen maar eigenlijk vertrouw ik hem nog steeds voor geen cent.

Mr Innocent regelt alles en ongeveer drie kwartier later rijden we met een stapel papieren Zambia in. Dan begint het spel. Ik vraag hem in de auto al een berekening te maken wat we hem moeten terug betalen. Hij gebruikt de rekenmachine van mijn telefoon en komt met een bedrag van 485 dollar zonder zijn commissie. Ik vraag hem meteen om zijn berekening ook op papier te zetten en zeg tegen hem dat ik het zelf ook doe. 1 probleem; ik heb geen idee wat de wisselkoers is en Mr wil betaald krijgen in Zambiaanse kwacha's. Hij schrijft alles op en ik zeg niets meer. In Livingstone staan we in de rij bij de bank, we kunnen hier niet pinnen dus moeten binnen geld halen. Ik vraag de wisselkoers en maak hier snel mijn berekening af. Zijn wisselkoers was wel erg gunstig voor hem. Gelukkig zijn we nooit vrienden geweest dus na heel wat schrijven en tikken op het rekenmachine van mijn telefoon komen we uit op 300 dollar. Kim duwt hem nog wat kwacha's toe voor de minibus terug en hij verdwijnt. Na 1 dag vraag ik me nog steeds af of ik geholpen of bestolen ben. Of misschien beide.

Botswana

Na 3,5 week zandhappen en natgeregend in Namibie zijn we eergisteren in Botswana aangekomen. Namibie hebben we goed afgesloten helemaal in het noorden aan de Okavango rivier, de grens met Angola (lees het verhaal van Leo hieronder). Met een biertje in de hand keken we naar de rivier waar de andere oever Angola is, heel apart. Met een tour over de rivier konden we de vele nijlpaarden spotten, al bleekde volgende dag dat we ze ookuit de tent konden zien.

Nu zijn we in de Okavango Delta, een groot watergebied waar de Okavango rivier in uitmondt (hij begint in Angola). De wegen worden hier iets slechter maar nog steeds goed te doen en we stoppen steeds vaker voor overstekend (of gewoon in het midden liggend te slapen) ezels en koeien. De kleine weggetjes naar de camping zijn voor Hennie een uitdaging waarbij we al 1 keer hebben vastgezeten. Gelukkig was dit midden in een dorpje waar binnen no time tientallen kinderen ons eruit konden duwen. Het banden verwisselen staat inmiddels op 3 maar het eerste record is nog niet gebroken, we zullen zien.

Vanuit hier rijden we naar de Makgadikgabi zoutvlaktes en weer omhoog naar Zambia, Victoria Falls. We hebben besloten om niet naar Gaberone, de hoofdstad te rijden omdat die helemaal in het zuiden ligt. Het zijn teveel km om en we kunnen het ook vanuit Zuid Afrika bezoeken. Tijd genoeg :)! We genieten enorm van alle indrukken, ontmoetingen, uitzichten en zelfs het kamperen, het zijn er teveel om allemaal op deze site te delen.

In ieder geval vanuit hier voor iedereen; Hele fijne kerstdagen en alvast een gelukkig nieuwjaar! Wij gaan er ook van genieten.

Liefs Kim en Leo

Soccer Unites

De laatste dagen in Namibie hebben we doorgebracht in het noorden, vlakbij het plaatsje Rundu aan de Okavango rivier, de grens met Angola. Vroeger een gevoelig gebied zoals veel grensgebieden en met de jarenlange burgeroorlog in Angola, is dit een van de landen met de meeste landmijnen. Op het stukje waar wij zitten, zijn het vooral de nijlpaarden, krokodillen, black mamba en de spitting cobra waarvoor we moeten uitkijken.

We hebben net ons tentje bij een lodge opgezet als ik een paar kinderen zie voetballen en vraag om de bal. Zo ontmoet ik een Kavango jongen (Kavango is de naam van destam die hier woont). Ik leer hem een paar Ronaldo trucjes en hij is onder de indruk. Als een lopend vuurtje heeft hij onder de staff verteld over mijn skills. Hij nodigt mij uit om in de namiddag naar het dorp te gaan. Ik zeg 'ja' en voel de spanning opkomen, te vergelijken met de 1e training van een nieuwvoetbalseizoen. Geen verwachtingen, alleen vol spanning naar het onbekende. Hij haalt me op en ik sta allang klaar bij de tent. Daar lopen we door een heuvelachtige landschap, compleet nat geregend door de eerste weeen van het regenseizoen. Het is alsof ik in een tijdmachine stap. Ik passeer kleine 'dorpjes' met ongeveer 7 hutten waar mensen mij verbaasd aanstaren. De meeste inwoners zijn bezig om met hun koe het land om te ploegen of de geiten te hoeden en de kinderen spelen met hoepels. Erik, zo heet mijn nieuwe vriend (zo heten sowieso de gasten waarmee ik het liefst samen speel) en ik spelen tijdens het lopen de balsimpel over. Hij is nieuwsgierig naar Europa en voetbal en ik naar hem. Hij woont sinds 2 jaar in een koepeltentje (dezelfde als die van ons) bij de lodge en wordt onderhouden door zijn adoptieouders in Amerika. Hij vertelt over de Kanvango mensen en over de dieren in dit gebied. Over de tijd voor deze twee jaar zwijgt hij. Ik probeer wat te vragen maar hij geeft niet echt antwoord. Ik laat het zo.

Na drie kwartier lopen zijn we bij het eerste veld aangekomen, het staat onder water. Geen probleem volgens Erik, over 2 km is er nog wel een. Ook veld 2 blijkt erg nat en er zijn nog geen andere voetballers. Toch gaan we los en een passerende schapenherder gooit zijn zweep op de grond en doet mee. Al snel zijn er ongeveer 12 kinderen en schieten we de bal over. Af en toe waan ik me weer thuis op het Grouster trainingsveld en lijken de werelden van Erik en mij hetzelfde.

Na een uur ben ik wel moe maar mijn nieuwe vriend is net begonnen. Ik kijk al een beetje op tegen de lange weg terug. Twee jongentjes hebben zich ook bij de groep gevoegd maar voetballen niet mee. Ze staren alleen maar naar me. Als we uiteindelijk terug lopen, lopen de twee jongens mee. Nog steeds geen woord of glimlach. Totdat onze wegen scheiden. Ze steken hun hand op en draaien af, nog steeds geen lach (ik moest er inmiddels wel erg om lachen). Als we terug bij de lodge zijn gekomen, zit Kim bij de bar op me te wachten. Haar sunset tour op de rivier ging niet door en ze was benieuwd naar het verhaal wat ik hier heb opgeschreven. Erik nodigde me later uit om de volgende dag een wedstrijd me te spelen in zijn team maar we moeten verder. 's Ochtends schrijf ik een briefje voor hem en leg het in zijn tent (hij sliep door de regen binnen in de lodge). Onze wegen scheiden weer.

Namibie en verder

Even een korte update vanuit het noorden in Namibie. Na een paar dagen in het comfortabele Windhoek zijn we omhoog gereden naar het bekende wildpark Etosha. We rijden door prachtige natuur en ontmoeten de raarste mensen. Het kamperen gaat ook steeds beter. Leo maakt de beste vuren in een handomdraai en een insect meer of minder doet me niets meer.

Volgende week rijden we naar Botswana, te beginnen in de Okavango Delta.

Ik hoop dat jullie net zo genieten van de foto's als wij van het maken ervan.

Dikke kus

Terug naar 25 graden

Na de vierde nacht camping vroeg ik toch bloedserieus aan Leo ofwedeze reis wel zouden overleven.Altijd bloedheet, weinig eten (kregen het vuur niet goed aan) en weinig slaap wist ik niet zeker of we wel de goede beslissing hadden gemaakt met ons kleine koepeltentje. Inmiddels weet ik wel beter. De camping in Keetmanshoop lagmidden in de woestijn maar naasthet kokerboombos. Kokerbomen zijn echt prachtige woestijnbomen en ideaal voor de mooiste foto's.

Verder hadde eigenaar van de camping een paar cheeta's als huisdieren. Natuurlijk lieten wij de kans om ze te voeren en te aaien niet aan ons voorbij gaan. Dit hadden we toch niet meegemaakt in een hotel dus we waren weer vol goede moed. Ook ontmoette we nog 'gekkere' reizigers waardoor we alles weer een stuk positiever zagen (zie andere stukje).

Onze volgende stop was in een klein woestijnstadje Maltahöhe met een net geopende jeugdherberg.Ookal was de vorige camping prima, de optie van een goedkoop schoon bed en een goedwerkende keukenwas niet te weerstaan.Compleet bijgegeten en geslapengingen we op wegnaar de Sossusvlei. Middenin de woestijn liggen een van de mooiste rode zandduinen dieeen prachtige decor zijn voorzonsopgangen en -ondergangen (dat zijn ook de enige tijden dat het ongeveer 28 graden is dus dat je daadwerkelijk wat kan doen).

Met een Duits stel dat met ons meelifte (zij reden namelijk door Namibië op een ligfiets en de weg naar de vlei was te ver op de fiets) zijn we om 5 uur 's ochtends vertrokken om de zonsopgang te zien. Het was nog lekker koel en de wandeltocht was super. Ik kan het niet goed uitleggen hoe mooi het is, dus ik hoop datjullie een idee krijgen van defoto's.

Daarna was het afkoelen aan de kust in Swakopmund. De autorit hiernaar toe was een avontuur. Het is een zandweg voor ongeveer 400 km lang doorhet Namib Nakluftnatuurgebied wat veranderde van bergen in woestijn. Echteen super rit tot aan de zee. Ook zoiets moois, de zandwoestijn die in de zee eindigt. Het enige wat de woestijn metde zee scheidt is een snelweg. In Swakopmund ontmoette we een Nederlands stel dat een camping in het binnenland heeft geopend wat we zeker gaan bekijken. Zij hebben nog een goede blik naar de auto geworpen (fijn als iemand er echt verstand van heeft) en we zijn aardig gerustgesteld. Hennie is een perfect bakkie.

Nu zitten we in Windhoek, de hoofstad van Namibiëbij een vriendin van me. We kunnen hier logeren en ze laat ons de leukste plekken van Windhoek zien. We raken ook steeds meer bekend met de afternoon-storms. Rond een uur of vier begint het hevig te waaien en is er een heftige donderbui van ongeveer drie kwartier. Erg prettig want de temperatuur daalt dan ook naar een heerlijke 25 graden.

We blijven hier nog even om bij te komen, de stad goed te zien envoor mij om wat werk te doen.Dan naar het beroemde wildpark Etosha en vanuit daar rijden we hopelijk Botswanain. Door de regenbuien zijn veel van de zandwegen aardig ondergelopen dus we moeten onze route zorgvuldigplannen. Waarschijnlijk duurt het even voordat we weer een berichtje plaatsen maar we houden jullie op de hoogte!

Liefs Kim en Leo