Bestolen!

4 uur 's nachts in de Sossusvlei.

Ik slaap, Kim geeft me een por. 'Ze zitten in onze koelbox' fluistert ze hardop. Ik veer op en pak mijn zaklamp. Eerst een waarschuwingsschreew. Ik hoor de koelbox vallen. Ik rits de tent open en spring eruit. Na een indringende blik 1 op 1 met de dader rende hij weg.Het bleekeen jonge jakhals.Metde buit (drie pakjes sinaasappelsap) in zijn bek rent hij de duisternis in.

Ze zeggen altijddat je op zijn minst 1 keer wordt bestolen tijdens je reis. Nou dit was de eerste keer.

Reisstress??

Reizen in Namibië kost veel energie; lange stukken rijden, vele indrukken, warme temperaturen, tentje opzetten, vuur maken, eten koken en ga zo maar door. Af en toe raak je even uitgeput en gestresst.

Maar dan ontmoet je op een warme middag in Keetmanshoop een lange blonde jongen met heldereblauwe ogen in een internetcafe (Nederlanders zijn echt overal). Ik raakte in gesprek en hij bleek van Kaapstad naar Windhoek te fietsen!! Ik kon het niet geloven.

Ik vertelde Kim over de jongen toen we samen het cafe uitliepen. Op de hoek tegen de muur zagen we een klein vouwfietsje staan en zeiden gekscherend; 'Zou dat zijn fiets zijn?' in de veronderstelling dat hij vast een gloednieuwe ATB achter slot en grendel had staan. De volgende ochtend onderweg na een slechte campingnacht zaten we weer te koken in de auto. Stiekem had ik een beetje uitgerekend waar deHollander moest fietsen en precies na de heuvel waarbij ik dacht 'hier moet hij ongeveer zijn' zag ik in de verte een schim. En je raadt het natuurlijk; hij was het op een kleine bruine vouwfiets met slappe banden. We stopten, gaven een fles koud water en wenste hem succes.

Al mijn stress en moeheid was compleet weg. Jeroen (zo heette hij volgens zijn kaartje) was pas echt een bikkel. Al meer dan een jaar reiste hij over de wereld en dit was zijn afsluiting; op een vouwfiets van Kaapstad naar Windhoek, 1500 km in ongeveer 35-40 graden. RESPECT,
wij zullen niet snel meer klagen!

(volg Jeroen op www.waarisjeroen.nl)

Into the wild

Het is gelukt, we zijn vertrokken uit Kaapstad. Al heeft het iets langer geduurd dan verwacht, we zijn onderweg met onze tweede (!, lees andere stukje) gekochte auto. Meet Hennie, een witte prachtige Volkswagen Jetta uit 1994 met een moter als een zonnetje (vernoemd naar de grote Afrikaner autoverkoper).

De eerste rit vanuit onze eerste slaapplek naar de grens van Namibie was meteen een goede, ongeveer 500 km, bloedheet en natuurlijk ook een lekke band (de eerste keer verwisselen van Leo in 17 min en 15 sec.). Bij degrens is de tent voor het eerst uit zijn verpakking gehaald. Op een soort Afrikaner, boeren familie camping (dit zijn de blankeZuid Afrikanen die van de Nederlanders afstammen)hebben wede nacht doorgebracht met ons eerste eigen braai.

Devolgendeochtend vroeg weg om vanuit de grens naar Fish River Canyon te rijden. Leo heeft ook al stukken gereden en wees gerust; het gaat hartstikke goed. We hebben hier onze eerste echte Afrikaansezonsondergang bekeken (die zijn echt anders dan in Nederland, zie foto's).

Onze tweede nacht op de camping was iets minder geslaagd.Ik ben echt bang in het donker en de insekten hier zijn ongeveer evengroot als een Nederlandse huismuis. Gelukkig haddenwe bij dezecamping nog een beetje luxe met een goed restaurant.Ik weet het, dat zal niet overalzo zijn dus ik moet me aanpassen. Het echte werk moet namelijk nogbeginnen!

Morgen onderweg naar de Soussousvlei (rodezandduinen in de woestijn) en daarna de hoofdstad Windhoek waarwewaarschijnlijk een vriendin van mij gaan opzoeken.Alles blijft voor ons een avontuur en we genieten overal van (ok, de camping misschien iets minder). We houden jullie op de hoogte en blijf vooral reacties sturen (erg leuk om te lezen).

Liefs Kim en Leo

Mr Freez

Je eerste auto, veel jongemannen dromen er al over als kind. Vanaf hun 18e beginnen ze met sparen en na een aantal jaar hard werken is het zover. Een speciaal moment die het hele leven wordt gekoesterd.

21 nov 2008 was mijn moment. Weliswaar niet op mijn 18e en een Fiat Palio is geen blitse kar maar het was 'mijn' eerste auto. Na een hoop gedoe (verzekeringen, registraties, betalingen) reden Kim en ik samen weg. Het begin van onze reis. Het voelde heerlijk, de auto gleed over het asfalt. 'Hit the road Jack' zongen we luidkeels.

Na ongeveer 20 km zingen, stralen en glunderen.....'Leo?' 'Ja, Kim' 'Waarom zit die wijzer zo hoogen die ratel is volgens mij niet goed.' Ik was nog steeds in volle uforie 'Don't worry, we stoppen wel bij een tankstation'. De realiteit, de auto stopte net voor een tankstation. Vragend keken we elkaar aan. Wat nu? Koelvloeistof roept Kim, dus ikin galopnaar het tankstation. Aan de eerste pompbediende die ik zie (een soort lookalike van de butler van de Fresh Prince) vraag ik om freez fluance. Dat vragende gezicht sprak boekdelen dus nam ik hem mee naar de auto.

Daar was mijn eerste moment stress. Toen ik daar de auto zag staan, deuren open, moterkap omhoog, Kim in haar groene jurk hulpeloos omringd door een paar mannen net terug van hun werk. 'Als ze mijn nieuwe zonnebril maar niet meenemen' was het eerste wat ik dacht. Toen besefte ik dat we in een achterbuurt van Kaapstad waren beland. Iedereen wasgelukkig hartstikke behulpzaam en samen met de butler bracht ik de auto naar het station. Na 45 min hangen op ONZE eerste auto, kwam de garage hem wegslepen. Daar zat ik dan voorin in de sleepauto met de Fiat Palio op sleeptouw. Balend met een zuur gezicht. Ook ik zal dit moment van mijn eerste auto altijd koesteren (au revoir Palio)!

ps Waargebeurd en niet geromantiseerd. Bedenk de foto's er zelf maar bij. Na sushi en spareribs die avond voelde ik me weer prima.

Kaapstad

De eerste week Kaapstad zit erop. Met ups en downs hebben we waarschijnlijk een auto gekocht en kunnen we dinsdag vertrekken naar Namibie. Eigenlijk waren het alleen ups, de down was diezelfde auto. Het was toch allemaal iets lastiger dan we dachten. Een kleine 4x4 met ons budget bracht ons in eerste instantie naar schimmige plekken met roestige en/of gestolen auto's. We hebben dus besloten een kleine ' normale' auto te kopen bij een degelijke garage. Toch iets relaxter onderhandelen, gaat waarschijnlijk langer mee en is goedkoper in brandstof. Wij zeggen: win-win situatie. We hebben vrijdagmiddag een bod gedaan en horen maandag of dit akkoord is.

Verder is de week hier prima geweest; een gezellige braai met oude vrienden op onze aankomstdag (het bier smaakte als vanouds lekker), het vertrek van de Volvo Ocean Race gezien (check tweede verhaal en foto's), leuke nieuwe mensen ontmoet in het hostel (Leo heeft zich ook in de zaken gestort, zie derde verhaal).

Toch moeten we eerlijk zijn en willen we nu wel weg uit Kaapstad. Het leven hier is best wel duur en er zijn ook te veel verleidingen om geld uit te geven. Op dus naar het avontuur, volgende stop Fish River Canon in Namibie!

Kus Kim en Leo

Vertrek Volvo Ocean Race

Helaas waren we te laat om de inzegening en vertrek uit de haven te zien (geen smoes, maar er stonden ook twee bruggen open!). Wij waren in de rotsen bij Greenpoint gaan zitten, in de luwte van het geraamte van een nieuw te bouwen WK-stadion. In Table Bay zeilden de 8 wedstrijdboten een rondje gevolgd door een enorme vloot kleine schepen en vier helikopters. Waarschijnlijk was het een spanning en sensatie in het ruime sop, voor ons was het gewoon een sensationeel schouwspel. Gewapend met een literfles cola, chili chips, een camera en verrekijker probeerde we het gevecht te volgen. De Ericsson 4 verliet als eerste de baai op weg naar het Thaise Koch en als snel waren alle boten op de oceaan. Wij dropen ook af en eerlijk toegegeven miste we toch het spannende commentaar van Klaas Jansma zoals bij het Skutjesilen!

Becoming a businessman

Daar zat ik aan de bar in Longstreet (De uitgaansstraat van Kaapstad). 'Ey mister, nice shirt'. Ik draaide me om en daar stond hij. Winston Bogarde met de glimlach van Regillo Tuur, strak in een spierwit pak, D&G zonnebril op zijn kale hoofd en een groot gouden dollarteken om zijn nek. Hij stelde zich voor als Colin from Puerto Rico, businessman. 'Are you from Holland?' Ja, zei ik met mijn borst vooruit. Toen kwam het. Colin bleek een topman in de internationale drugswereld met connecties overal, zo had hij ook een zaak in Amsterdam. Ik zag er wel uit als een goede zakenpartner en hij had de beste pure coke. Dat was een match made in heaven. 'Mmm, cool' was mijn antwoord. Trots keek hij me diep in mijn ogen aan en zei 'call me if you want to do business' en gaf zijn kaartje. Trots liep ik terug naar Kim en zei 'Babe, i'm a businessman'

Welkom

Welkom opde reislog van Leo en Kim

Hallo lieve mensen, dit is deplaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdensonze reis door Zuidelijk Afrika. Vanaf nu zul je hier regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waarwij onsbevinden en waarwe zijngeweest! Meer informatie over onsen de reis diewij gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voorde mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zienzien je graag terug oponze reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Groetjes,

Leo en Kim