Je eerste auto, veel jongemannen dromen er al over als kind. Vanaf hun 18e beginnen ze met sparen en na een aantal jaar hard werken is het zover. Een speciaal moment die het hele leven wordt gekoesterd.

21 nov 2008 was mijn moment. Weliswaar niet op mijn 18e en een Fiat Palio is geen blitse kar maar het was 'mijn' eerste auto. Na een hoop gedoe (verzekeringen, registraties, betalingen) reden Kim en ik samen weg. Het begin van onze reis. Het voelde heerlijk, de auto gleed over het asfalt. 'Hit the road Jack' zongen we luidkeels.

Na ongeveer 20 km zingen, stralen en glunderen.....'Leo?' 'Ja, Kim' 'Waarom zit die wijzer zo hoogen die ratel is volgens mij niet goed.' Ik was nog steeds in volle uforie 'Don't worry, we stoppen wel bij een tankstation'. De realiteit, de auto stopte net voor een tankstation. Vragend keken we elkaar aan. Wat nu? Koelvloeistof roept Kim, dus ikin galopnaar het tankstation. Aan de eerste pompbediende die ik zie (een soort lookalike van de butler van de Fresh Prince) vraag ik om freez fluance. Dat vragende gezicht sprak boekdelen dus nam ik hem mee naar de auto.

Daar was mijn eerste moment stress. Toen ik daar de auto zag staan, deuren open, moterkap omhoog, Kim in haar groene jurk hulpeloos omringd door een paar mannen net terug van hun werk. 'Als ze mijn nieuwe zonnebril maar niet meenemen' was het eerste wat ik dacht. Toen besefte ik dat we in een achterbuurt van Kaapstad waren beland. Iedereen wasgelukkig hartstikke behulpzaam en samen met de butler bracht ik de auto naar het station. Na 45 min hangen op ONZE eerste auto, kwam de garage hem wegslepen. Daar zat ik dan voorin in de sleepauto met de Fiat Palio op sleeptouw. Balend met een zuur gezicht. Ook ik zal dit moment van mijn eerste auto altijd koesteren (au revoir Palio)!

ps Waargebeurd en niet geromantiseerd. Bedenk de foto's er zelf maar bij. Na sushi en spareribs die avond voelde ik me weer prima.