De laatste dagen in Namibie hebben we doorgebracht in het noorden, vlakbij het plaatsje Rundu aan de Okavango rivier, de grens met Angola. Vroeger een gevoelig gebied zoals veel grensgebieden en met de jarenlange burgeroorlog in Angola, is dit een van de landen met de meeste landmijnen. Op het stukje waar wij zitten, zijn het vooral de nijlpaarden, krokodillen, black mamba en de spitting cobra waarvoor we moeten uitkijken.

We hebben net ons tentje bij een lodge opgezet als ik een paar kinderen zie voetballen en vraag om de bal. Zo ontmoet ik een Kavango jongen (Kavango is de naam van destam die hier woont). Ik leer hem een paar Ronaldo trucjes en hij is onder de indruk. Als een lopend vuurtje heeft hij onder de staff verteld over mijn skills. Hij nodigt mij uit om in de namiddag naar het dorp te gaan. Ik zeg 'ja' en voel de spanning opkomen, te vergelijken met de 1e training van een nieuwvoetbalseizoen. Geen verwachtingen, alleen vol spanning naar het onbekende. Hij haalt me op en ik sta allang klaar bij de tent. Daar lopen we door een heuvelachtige landschap, compleet nat geregend door de eerste weeen van het regenseizoen. Het is alsof ik in een tijdmachine stap. Ik passeer kleine 'dorpjes' met ongeveer 7 hutten waar mensen mij verbaasd aanstaren. De meeste inwoners zijn bezig om met hun koe het land om te ploegen of de geiten te hoeden en de kinderen spelen met hoepels. Erik, zo heet mijn nieuwe vriend (zo heten sowieso de gasten waarmee ik het liefst samen speel) en ik spelen tijdens het lopen de balsimpel over. Hij is nieuwsgierig naar Europa en voetbal en ik naar hem. Hij woont sinds 2 jaar in een koepeltentje (dezelfde als die van ons) bij de lodge en wordt onderhouden door zijn adoptieouders in Amerika. Hij vertelt over de Kanvango mensen en over de dieren in dit gebied. Over de tijd voor deze twee jaar zwijgt hij. Ik probeer wat te vragen maar hij geeft niet echt antwoord. Ik laat het zo.

Na drie kwartier lopen zijn we bij het eerste veld aangekomen, het staat onder water. Geen probleem volgens Erik, over 2 km is er nog wel een. Ook veld 2 blijkt erg nat en er zijn nog geen andere voetballers. Toch gaan we los en een passerende schapenherder gooit zijn zweep op de grond en doet mee. Al snel zijn er ongeveer 12 kinderen en schieten we de bal over. Af en toe waan ik me weer thuis op het Grouster trainingsveld en lijken de werelden van Erik en mij hetzelfde.

Na een uur ben ik wel moe maar mijn nieuwe vriend is net begonnen. Ik kijk al een beetje op tegen de lange weg terug. Twee jongentjes hebben zich ook bij de groep gevoegd maar voetballen niet mee. Ze staren alleen maar naar me. Als we uiteindelijk terug lopen, lopen de twee jongens mee. Nog steeds geen woord of glimlach. Totdat onze wegen scheiden. Ze steken hun hand op en draaien af, nog steeds geen lach (ik moest er inmiddels wel erg om lachen). Als we terug bij de lodge zijn gekomen, zit Kim bij de bar op me te wachten. Haar sunset tour op de rivier ging niet door en ze was benieuwd naar het verhaal wat ik hier heb opgeschreven. Erik nodigde me later uit om de volgende dag een wedstrijd me te spelen in zijn team maar we moeten verder. 's Ochtends schrijf ik een briefje voor hem en leg het in zijn tent (hij sliep door de regen binnen in de lodge). Onze wegen scheiden weer.