Sommige momenten vraag je je af of je nou geholpen of belazerd bent. Ik ben er nog steeds niet uit. Oordeel zelf.

Op het eerste gezicht leek het een eenvoudig tochtje over de Zambezi rivier te worden. Uit de verte zien we de pont al. Het is er rustig en de rivier is niet breed. Langzaam naderen we het pontje en dan uit het niets ontstaat er een Braveheart-achtige scene. Een stuk of twintig mannen rennen de heuvel af met een wit papiertje in de hand. Overdonderd kijken Kim en ik elkaar aan. De mannen blijken ons allemaal te willen helpen met de overgang en vooral het papierwerk in Zambia. Bijna iedereen blijkt mr Innocent te heten, een soort familie ofzo. Twee mannen eisen onze overgang op. Dan vormt het eerste opstakel, de auto op de pont krijgen. De laadklep blijkt namelijk een beetje stuk en komt niet helemaal op de grond. De schipper roept een paar keer luid en duidelijk 'It's your own risk!' en Kim beukt onze auto de pont op. De bumper veert gelukkig inmiddels een beetje mee. De overtocht is kort en het afrijden gaat soepel.

Dan komen de problemen. Een visa blijkt 50 Amerikaanse dollar en omdat wij nog terug gaan naar Botswana voor de ouders van Kim moeten we een dubbel entry hebben. 80 Amerikaanse dollar per persoon dus. Daarbij komen nog de kosten van de pont, de verplichte autoverzekering, de uitlaatgassenbelasting en een exit permit. Nu komt het echte stress moment en snappen we waarom al die mannen ons wilden helpen. Bijna alles moet met dollars betaald worden en laten we die nou net niet bij hebben. We zijn de rivier al over dus kunnen ook niet terug om dollars te halen. Het enige wisselkantoor bij de grens heeft heel toevallig ook geen dollars meer. Onze begeleider (ook hij is in een strak wit pak, het schijnt hier een trend te zijn) zegt dat hij alles wel regelt en we kunnen hem terug betalen in Livingstone (onze eindbestemming die dag, ongeveer 80 km rijden). Na spoedberaad besluiten we mr Innocent te vertrouwen maar eigenlijk vertrouw ik hem nog steeds voor geen cent.

Mr Innocent regelt alles en ongeveer drie kwartier later rijden we met een stapel papieren Zambia in. Dan begint het spel. Ik vraag hem in de auto al een berekening te maken wat we hem moeten terug betalen. Hij gebruikt de rekenmachine van mijn telefoon en komt met een bedrag van 485 dollar zonder zijn commissie. Ik vraag hem meteen om zijn berekening ook op papier te zetten en zeg tegen hem dat ik het zelf ook doe. 1 probleem; ik heb geen idee wat de wisselkoers is en Mr wil betaald krijgen in Zambiaanse kwacha's. Hij schrijft alles op en ik zeg niets meer. In Livingstone staan we in de rij bij de bank, we kunnen hier niet pinnen dus moeten binnen geld halen. Ik vraag de wisselkoers en maak hier snel mijn berekening af. Zijn wisselkoers was wel erg gunstig voor hem. Gelukkig zijn we nooit vrienden geweest dus na heel wat schrijven en tikken op het rekenmachine van mijn telefoon komen we uit op 300 dollar. Kim duwt hem nog wat kwacha's toe voor de minibus terug en hij verdwijnt. Na 1 dag vraag ik me nog steeds af of ik geholpen of bestolen ben. Of misschien beide.