De reis van 600 km naar Augrabies ging voortvarend. We hebben net bijgetankt, gegeten en gedronken en zijnweer vol goede moed op weg. Totdat we eenbakkie op z'n kant in de berm zien liggen met een groepje mensen ervoor. Nu hebben we beide veel gezien tijdens onze reis maar samen op 1 plek kon maar 1 ding betekenen; dit ongeluk is net gebeurd!

We stoppen en stappen een soort oorlogsscene in. Twee vrouwen en een klein meisje van ongeveer 5 jaar, onder het stof maar op het eerste gezicht ongedeerd, zitten vlak naast de weg. Ze staren stoicijns voor zich uit.Een andere vrouw met een dik oog en haar schouder op een rare positie loopt mank tussen alle rondgeslingerde bezittingen door. Ze probeert spulletjes bij elkaar te rapen. Iets verder in de berm staat een moeder met haar 3-jarig zoontje. Het jongetje heeft een fikse jaap in zijn hoofd en het bloed loopt over zijngezicht op zijn truitje. Dat is inmiddels bijna doorweekt. De moeder, ondanks haar donkere huidskleur, is lijkbleek en ook bij haar loopt een stroom bloed over haar gezicht. Het ergste eraan toe is een oudere vrouw. Zij ligt vlakbij deauto op de grond en kan zich niet meer bewegen. Ze kermt luid: 'Heer, help mij, laat me niet alleen!Toe nou Heer, ik heb zo'npijn.' De bestuurder is ongedeerd en loopt tussen dit alles aangeslagen rond, druk bellend met politie, ambulance, vrienden en familie. Hij spreekt Afrikaans wat lijkt op Nederlands en legt ons uit dat hij met zijn kleine pick-up (bakkie) van de weg is geschoten en over de kop gevlogen. Hij zat met zijn vrouw voorin, in het bakkie zaten de vier lifters met twee kinderen.

Daar staan we dan; totaal in een andere werelddan een paar seconden geleden, in eerste instantie niet wetend wat te doen. Leo pakt snel het water en frisdrank uit de auto en vraagt de vrouw met de schouder te gaan zitten. Hij geeft iedereen te drinken en raapt de spulletjes bijeen. Ik veeg wat bloed van het hoofd van het jongetje enleg eennatte doek op het hoofd van de oude vrouw maar die is nauwelijks aanspreekbaar. Als de moeder begint over te geven, zakt ze huilend ineen op de grond. Haar zoontje beweegt nauwelijks dus wordt naast zijn zusje gezet. Leo geeft de kinderen wat frisdrank en het meisje kruipt naar hem toe. Leo pakt haar op zijn schoot, ze schuilt dicht tegen hem aan en huilt zachtjes. Ik houd het jongetje uit de zon (het is over de 30 graden buiten). Zo wachten we op de ambulance. Het duurt ongeveer 20 minuten wat lijkt op een eeuwigheid. De ambulancebestuurder is alleen en ze doet zo snel mogelijk wat ze kan. Ze schrikt van de situatie en tilt samen met de politie de oude vrouw in de ambulance. Wij wachten met de twee kinderen op onze armen totdat zij aan de beurt zijn. Het bloed van het jongetje dringt door tot in mijnbh.Iedereen heeft hulp nodig. De ambulancevrouw blijft rustig en geeftallevijf vrouweneen plek inde ambulance.De kinderen gaan als laatste in de ambulance enals Leohet meisje over geeft aan de ambulancevrouw heft zehaar handje omhoog als eenteken van dankbaarheid.

Verdwaasd lopen wijterug naar de auto. De politieinspecteur bedankt ons uitgebreid en wenst ons nog een veilige reis. Wij weten even niet wat we moeten antwoorden.